Forum Romanum 27

Jotbe

spaliłaś się, czy jak? ;]

Murdoc

Pewnie chłopa poznała jakiegoś, odkocha się jeszcze szybciej niż zakocha, a potem będzie mi truć, że "wszyscy faceci są tacy sami". Już ja Ci dam, Cierpuś! [wyciąga zza pazuchy elektrycznego pastucha] Razz

cierpus

po 1 - nie byłam na potańcówce, tym razem, lecz w rockcafe czyli bielski pub:P
po 2 - nie, nie spaliłam się - nie robie tego (toż to nawet dobrego humoru nie można mieć...?!)
po 3 - bynajmniej się nie zakochałam, a fececi są jacy są i zdania nie zmieniam...(elektryczne co?!)
...ale z Was ponuraki czasem i tak Was lubię <--to nie ironia Very Happy

Ps. tu chyba źle zegar chodzi...hmm, ok idę spać Wink

Murdoc

Przed północą mamy pm, a po północy am, tak samo się dzieje po 12.00. Wszystko jest ok, Ty po prostu nie kontaktujesz, bo wyszalałaś się na dyskotece przy rytmach Britnej, spaliłaś i przy okazji się zakochałaś. Razz

cierpus

Napisz o mnie ksiązke, najlepiej romansidło Very Happy

Murdoc

ROTFL! xD A kto w rolach głównych? Żarówki, drinki i potańcówki na peronie? Razz

Jotbe

i dużo seksu, to nawet ja przeczytam ;]

Murdoc

Hmm... może lepiej Cierpuś sam spisze swoją biografię, bo ja na tych szczegółach, tajnikach się nie znam, znaczy się na jej tajemnicach i życiu bardzo prywatnym. No dobra, raz z nią spałem. Very Happy

cierpus

Buahaha.... ciii !!! ...czułam się jakbym z własnym synem spała Razz

Ehhh Misiu może nie tak oficjalnie cooo Cool

Murdoc

Synem? Na pewno niezbyt trzeźwym! Wink

cierpus

ok, koniec tego tematu Smile

A dziś mamy święto BOB'a MARLEY'a Smile

Robin Goode

cierpus

Ładne nie? Very Happy

Robin Goode

Bosssskie

Murdoc

Noo... zalegalizujcie gandzie i pozabijajcie się wszyscy. Mądrzy przynajmniej zostaną. Razz

cierpus

Ja za gandzią wcale nie jestem co już pisałam...

Robin Goode

Może wyjdę na profana, ale kto to Bob Marley?

Murdoc

Bob Marley to taki murzyn z dredami, lub bez, nie żyje.
"We luv da mary/mery [?] jane" - a to to co, Cierpusie?

cierpus

Robert Nesta Marley, Berhane Sellasje urodził się 6 lutego 1945 roku w miejscowości Nine Miles w prowincji St. Ann na Jamajce w czasie II Wojny Światowej.
Od najmłodszych lat przyjaźnił się z Nevillem O’Riley Livingstonem, swoim kuzynem ze strony matki. Z muzyką stykał się od najmłodszych lat - jego matka śpiewała w kościelnym chórze, a Joe Higgs, przyjaciel domu, zrodził w nim fascynację amerykańskimi grupami „The Impressions" i „The Ink Spots". Jako praktykant spawalniczy zetknął się z Desmondem Dekkerem I Jimmy Cliffem. Ten ostatni zaprowadził 16-letniego Boba do Studia Leslie Konga, który wydał pierwszy singiel firmowany przez Roberta Marleya, zatytułowany „Judge Not". W 1963 roku powstała grupa "The Wailers", w skład której obok Marleya weszli: Neville O’Reily Livingston (później Buny Walier), Peter Tosh (właściciel Winston Hubert McIntosh), Junior Braithwaite i Beverly Kelsc - będąca jedyną kobietą w kwintecie. Podczas nagrań korzystali z akompaniamentu muzyków sesyjnych (głównie „The Skatalites"), co było typowym zjawiskiem w raczkującej wtedy jamajskiej muzyce popularnej. Ich pierwszym singlem była piosenka „Simmer Down", nawołująca do pokoju w targanym walką polityczną getcie Trench Town, a wyprodukował ją Clement „Coxsone" Dodd - właściciel Studia One. Od początku drogi muzycznej "The Wailers" byli wierni kulturze getta, z którego pochodzili, tam też mieszkali i tam znajdowali dźwięk Źródłem ich powodzenia, popularności i szacunku, jakim ich otaczano była wierność etosowi rudeboys oraz identyfikacja słuchaczy z przekazem zawartym w piosenkach. Nie można też zapomnieć o tanecznym charakterze ska, muzyki, którą pulsowało całe Kingston - stolica państwa, które zrzuciło więzy ucisku kolonialnego dopiero w 1962 roku.
W kwintecie występowali i nagrywali do roku 1966, kiedy to grupę opuścili Braithwaite i Kelso. Nagrywali w trio, oraz przez część roku 1966 - bez Boba Marleya, który przebywał wtedy w USA. Ukazało się z tych sesji kilka singli, na których Petera i Bunny'ego wspomagała Vision - kuzynka Rity Marley, a były to: „Jerk In Time", „What Am Suppssed To Do" i „Jaihouuse". Po powrocie Boba założyli wytwórnię Wail’n Soul, która wydała sześć singli, początkując jednocześnie nowy rozdział w historii "The Wailers" - bardziej samodzielny, odmienny muzycznie, gdyż w 1966 roku ska zostało wyparte przez rocksteady. Bob Marley nawiązywał w tym czasie współpracę z Johny Nashem, który trafił na Boba „polując" na utalentowanych wykonawców dla swojej wytwórni płytowej. Współpraca ta zaowocowała przebojem „Stir It Up", nie zmieniając jednak nic w karierze "The Wailers", którzy opuścili w 1968 roku Studio One i podjęli muzyczne poszukiwanie pod opieką Lee „Scratch" Perry'ego. Był to jeden z najbardziej twórczych okresów w historii tria, zdecydował on też o przyszłym rozwoju brzmienia grupy, przede wszystkim dzięki przyjęciu na stałe sekcji rytmicznej złożonej z Astona i Carltona Barrettów. Zmieniła się radykalnie wokalna strona twórczości zespołu. Lee Perry zmienił brzmienie zespołu, wysuwając na pierwszy plan gitarę basową Astona Barretta, nadając też dominującą rolę śpiewowi Boba, Petera i Bunny'ego. Rezultatem tej współpracy są płyty SOUL REVOLUTION I i II, RASTA REVOLUTION i AFRICAN HERBSMAN.
W 1970 toku "The Wailers" założyli własną wytwórnię Tuff Gong, w której wydawali single produkowane przez Boba Marleya. Mimo niezwykłej popularności tria, nie opuszczały ich kłopoty - przeważnie finansowe. W 1973 roku byli już nawet gotowi rozwiązać się ze względu na brak środków do kontynuowania działalności, gdy pojawił się Chris Blackwell - szef Island Records - oferując im umowę na wydanie płyty w Wielkiej Brytanii. Wyłożywszy 5000 funtów szterlingów, Chris Blackwell stał się posiadaczem prawa wydania płyty, którą okazało się być CATCH A FIRE. Poparta kilkumiesięcznym tourne po wyspach przyniosła "The Wailers" popularność i uznanie w Europie, otwierając nowy rozdział w historii reggae, która stawała się zjawiskiem międzynarodowym. Wydana w listopadzie 1973 roku płyta BURNIN była ostatnim longplayem „Wailersów" - Bunny odmówił uczestnictwa w koncertach poza Jamajką (* twierdził, że publiczność nie jest duchowo i emocjonalnie przygotowana do odbioru muzyki reggae), Peter Tosh zaś nie godził się na pracę dla Chrisa Blackwella, decydując się na prowadzenie solowej działalności. Ironią losu, stawiających swe pierwsze kroki w światowym show-biznesie "The Wailers", była olbrzymie popularność utworu „ I Shot The Sheriff" w wykonaniu Erica Claptona.
Odejście Bunn’ego i Petera skłoniło Boba do współpracy z żeńskim triem wokalnym "I Threes", w składzie: Rita Marley, Judy Mowatt oraz Marcia Griffiths. Przy udziale "I Threes" oraz nowego gitarzysty Ala Andersona nagrali płytę NATTY DERAD, która wyniosła zespół na sceny Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych, wzbudzając entuzjastyczne zainteresowanie reggae i Bobem Marleyem. Z tego samego okresu pochodzi pierwsza koncertowa płyta formacji, zatytułowana po prostu: LIVE! W 1976 roku wydali RASTAMAN VIBRATION, a status światowej gwiazdy zapewniły Bobowi piosenki wydane, na pochodzącej z 1977 roku, płycie EXODUS. Dużym sukcesem była wydana w 1978 roku KAYA, zawierająca piosenki miłosne, choć znalazły się na niej trzy niebywałe utwory: „Crisis", „Running Away" i „Time Will Tell". Dobra passa zespołu trwała, przynosząc kolejną płytę koncertową: BABYLON BY BUS i rewelację w postaci SURVIVAL. Zarejestrowana na niej piosenka „Zimbabwe" stała się pieśnią afrykańskich bojowników o wolność, którzy zgotowali Bobowi wielką niespodziankę dwa lata później w 1980 roku, kiedy to upadł kolejny bastion kolonializmu - Rodezja. "The Wailers" uświetnili obchody uzyskania niepodległości przez Zimbabwe w 1980 roku, po czym udali się ta tourne po Europie i Stanach. W tymże roku ujrzała światło dzienne ostatnia płyta "The Wailers" z Bobem Marleyem - UPRISING, który ostatni swój koncert zagrał 23 września 1980 roku w Pittsburgu. W uznaniu zasług, jakie poczynił dla pokoju światowego, przedstawicieli narodów Afryki przy ONZ przyznali Medal Pokoju ONZ. Jest to fakt przemilczany nawet przez autorów obu biografii Boba - Stephena Davisa i Tmathy White’a.
Pod koniec roku 1980 dał o sobie znać rak płuc i mózgu, który wycieńczał go od ponad dwóch lat. Próby leczenia podjęte w klinice doktora Isselsa w Alpach Bawarskich nie uratowały Boba. Przewieziony do Cedars Lebanon Hospital w Miami, zmarł tam 11 maja 1981 roku. Jego rola w muzyce reggae, w kulturze trzeciego świata, w wyniesieniu Rasta do rangi międzynarodowej i jego pozycja obrońcy praw wszystkich prześladowanych wymyka się wszelkim próbom opisu. Po śmierci Boba, w 1981 roku zespól funkcjonował pod kierownictwem Astona Barretta do kwietnia 1987 roku, kiedy to zastrzelono perkusistę - Carly Barretta i dalsze losy "The Wailers" stanęły pod znakiem zapytania.
------------------------------------

powinno straczyć Very Happy

[/b]

Robin Goode

Przeczytałem tylko ostatnie zdanie Razz

cierpus

Murdoc

Hehehe! "Ale działa!" Spryciula... możesz zmienić już tą babcię. Razz

cierpus

A wiesz, myślałam właśnie nad taką... inną teraz Very Happy

Murdoc

Klaudią? xD

cierpus

hihih nie

no wiesz co ... Razz